Leita í fréttum mbl.is

Reynslusaga konu

Reynslusaga-520x248Ég ólst upp á mjög alkóhólísku heimili þar sem báðir foreldrar voru virkir alkóhólistar. Neyslumynstur þeirra var ólíkt en það breytti ekki þeirri staðreynd að heimilislífið var mjög meðvirkt/vanvirkt.

Ég man ekki mikið úr barnæsku minni, helst eitthvað sem tengist ljósmyndum og svo einstaka atvik héðan og þaðan. Sem barn fannst mér ég alveg óskaplega ljót og strákaleg, var alltaf klippt í svokallaðan drengjakoll, ekki bætti það úr að mér þótti ég strákaleg í útliti heldur fannst mér ég líka heita strákalegu nafni. Ég átti fáa vini og var alltaf í mikilli baráttu við hinar vinkonur vinkvenna minna að vera á undan þeim eða hafa upp á eitthvað spennandi að bjóða því ég upplifði ekki að ég, ein og sér, væri nóg til að þær vildu leika við mig.

Ég vil taka það skýrt fram í þessari frásögn minni að ég elska foreldra mína óskaplega heitt og virði þau að fullu leiti. Þau búa yfir óskaplega mörgum kostum og eru í heildina yndislegar manneskjur. Ég trúi því í einlægni að þau hafi gert sitt besta í uppeldi mínu miðað við aðstæður og þá þekkingu sem þau bjuggu við á þessum tíma.

Fjölskyldan mín var ósköp venjuleg millistéttarfjölskylda, foreldrar og þrjú börn. Mamma stjórnaði heimilinu af mikilli röggsemi en kannski örlítið of mikilli ákveðni og heraga á stöku stað. Pabbi var þessi týpíski íslenski karlmaður, vinnusamur og duglegur en ekki mjög opinn á tilfinningar eða hrós, sem ég held að þessari kynslóð, hafi fundist, vera bara fyrir miðaldra kellingar. Ég var mikil pabbastelpa og sóttist í að vera nálægt honum á verkstæðinu, þar sem ég fékk alls kyns verkefni til að spreyta mig á. Ég lagði mig fram við að læra nöfnin á verkfærunum og vélunum til að sækjast eftir viðurkenningu og einnig lagði ég mig mikið fram við að vera sterk og dugleg. En hrósið lét oft á sér standa, og kom yfirleitt ekki fyrr en hann var búinn að fá sér neðan í því, þá mátti ég eiga vona á að hann segði eitthvað fallegt við mig. Einnig lagði ég mig mjög ung fram að fá viðurkenningu mömmu með því að vera dugleg heima og hafa fínt þegar hún kæmi heim úr vinnu. Það tókst oftar að fá hrós eða viðurkenningu frá mömmu þar sem hún er opnari tilfinningalega. Samt held ég að það hafi bara verið álitið á þessum árum að ef börnum væri hrósað um of yrðu þau bara montin og leiðinleg.

Ég var bara barnung þegar ég fór að nota „trúðinn“ sem mína grímu, það var alveg sama hvað gekk á heima og hvernig mér leið, ég greip alltaf í trúðinn minn og hann hjálpaði mér að sjá lífið í skemmtilegu og spaugilegu ljósi. Það var alltaf stutt í grín og glens og ég náði fljótt að tileinka mér að snúa lífinu og tilverunni upp í grín. Eftir að ég eltist fór ég að skammast mín fyrir trúðinn af því mér fannst fólk ekki taka mig alvarlega, hélt alltaf að ég væri að grínast eða að fólk fór að ætlast til þess að ég væri alltaf með sprell og kannski smá skemmtidagskrá. Ég sættist fullkomlega við trúðinn minn eftir að hafa áttað mig á því með aukinni sjálfsvinnu að trúðurinn hefur í raun og veru bjargað lífi mínu, hann hefur gert það að verkum að ég hef átt auðveldara með að höndla erfiðleikana sem ég glímdi við sem barn.

Ég man eftir að hafa upplifað vanlíðan en gerði mér ekki grein fyrir af hverju hún stafaði, ég gerði uppreisn í kringum fermingu og fór að neita áfengis og tóbaks. Einnig fór ég snemma að leita að strák til að vera kandídat í þessa „fullkomnu“ fjölskyldu sem mig hafði svo lengi dreymt um. Ég átti tvö sambönd að baki þegar ég hitti manninn í lífi mínu. Lífið var næstum fullkomið, fórum að búa, eignuðumst barn, keyptum íbúð, annað barn o.s.frv. Það má segja að við höfum ákveðið að taka hraðlestina í gegnum lífið svo mikið gekk á að finna hamingjuna, „réttu“ íbúðina, fleiri börn. Það var ekki fyrr en nokkrum árum seinna sem ég áttaði mig á því að þetta líf var ekki eins fullkomið og ég hélt.

Ég hafði farið út í lífið með skakka mynd af hjónabandi og hann hafði einnig fengið skakka mynd af samskiptum foreldra þrátt fyrir að þar hafi ekki verið áfengisvandamál, þá voru þar mjög meðvirkar/vanvirkar aðstæður. Ég var þessi ofur stjórnsama eiginkona og hann lét oftast vel að stjórn, þangað til hann sprakk og fór að leita í spilakassa. Veröld mín hrundi og fullkomna fjölskyldan mín reyndist einstakleg ófullkomin. Eftir að hafa reynt í töluverðan tíma, vildi maðurinn minn skilnað sem var mitt stærsta áfall í lífinu. Ég var harmi slegin og var sannfærð um að ég ætti aldrei eftir að líta glaðan dag meir. Skilnaðurinn var mér erfiður og tók langan tíma fyrir mig að jafna mig tilfinningalega. Eftir á sé ég að ég var búin að vera í mörg ár í þráhyggjusambandi ,við manninn minn, en sá það ekki fyrr en eftir á hversu sjúkt sambandið okkar var orðið og hversu meðvirk ég var. Eftir að ég varð ein fór ég að leita að einhverjum til að standa mér við hlið því ég var sannfærð um að ég gæti ekki gengið í gegnum lífið ein. Þessar hugsanir, ef ég ætti kærasta, ef ég væri með hærri laun, ef ég þetta og hitt, þá væri allt betra voru daglegt brauð hjá mér og ég var sannfærð um að ég yrði að finna einhvern mann sem gæti gert mig hamingjusama.

Ég hafði einstakt lag á þessum tíma að laðast að mönnum sem áttu eitthvað erfitt, því það hlutverk kunni ég, þeir þurftu á mér að halda. Þessi samskipti stóðu ekki lengi og voru ekki gefandi nema á annan veginn, ég var (og er) mjög óspör á að gefa af mér og geri ekki miklar kröfur um að fá eitthvað til baka. Það lærði ég í samskiptum mínum við elsku pabba minn að það var betra að fá hrós undir neikvæðum kringumstæðum en ekkert hrós. Þetta tímabil í lífi mínu einkenndist af hverri höfnuninni á fætur annari, mér fannst ég ekki nógu góð alveg sama hvað ég lagði mig mikið fram í hlutverki mínu. Ég var sannfærð um að ég væri með einhvern segul, á einhverja ræfla sem færu illa með konur og ég vissi ekki hvernig ég ætti að losa mig við þennan segul.

Ég var eiginlega í algjörum molum, búin á sál og líkama, var sannfærð um, að ég væri geðveik, klikkuð, leiðinleg, ómöguleg og ég yrði bara að sætta mig við að það vildi enginn konu eins og mig þegar ég var að vafra á netinu og rakst á lista yfir það sem einkennir meðvirkni. Ég vissi að ég væri meðvirk en þar sem það var enginn fíkill í mínu lífi þá vissi ég ekki að ég gæti „ennþá“ verið meðvirk. Ég las þennan lista og brá heilmikið þegar mér fannst eins og einhver hefði skrifað þessi orð um mig. Ég fór í einkaviðtal hjá ráðgjafa Lausnarinnar og fannst eins og það opnuðust dyr sem ég hafði aldrei séð áður. Það var mikill léttir að uppgötva að ég væri ekki sturluð, brjáluð eða eitthvað þaðan af verra. Ég áttaði mig á því að það sem ég hafði lært í æsku voru röng skilaboð og í raun þyrfti að forrita mig upp á nýtt. Það sem ég hef uppgötvað og lært hjá Lausninni og í Coda er til dæmis: •Ég uppgötvaði að því að ég kunni til dæmis ekki að setja fólki mörk, ég sagði mjög oft já án þess að vilja það kannski og átti það svo til að verða pirruð yfir því að ég yrði alltaf að gera allt fyrir aðra en aðrir gerðu aldrei neitt fyrir mig. Þetta á einnig við um þá menn sem ég hitti og fannst hálfgerðir drullusokkar, þetta eru örugglega upp til hópa ágætis náungar en ég kunni bara ekki að setja þeim mörk og segja „ég vil ekki að þú komir svona fram við mig“. •Ég uppgötvaði að ég get og má alveg biðja aðra um hjálp eða aðstoð og einnig að viðkomandi getur kannski sagt nei. Það var eitthvað sem ég þekkti ekki að segja nei, ég hafði aldrei gert það.

Það var stórkostlegt skref þegar ég prufaði í fyrsta skipti að segja nei og viðkomandi sagði bara allt í lagi.

•Ég hef lært að stjórnsemi og heragi er ekki vænlegur til uppeldis og hef ég lært nýjar aðferðir við uppeldi barnanna minna.

•Ég uppgötvaði að því að það er mitt að næra mig og gera mig hamingjusama, ekki annarra.

•Ég þarf ekki að gera eitthvað fyrir fólk eða gefa því eitthvað til að vera þess virði að einhver vilji umgangast mig.

•Ég uppgötvaði að ég má gera mistök og reyni ef það gerist að læra af þeim og koma þá fram við mig eins og ég myndi koma fram við bestu vinkonu mína í stað þess að rífa mig niður fyrir að vera ófullkomin og ómöguleg.

•Ég hef lært að þakka fyrir allt það góða sem lífið hefur gefið mér og upplifað innihaldsríkara líf.

•Síðast en alls ekki síst uppgötvaði ég að ég er bara alveg frábær að svo mörgu leiti, hef svo marga góða kosti og hef bara alveg leyfi til að taka pláss í þessu lífi eins og ég er.

•Í raun er þetta bara brot af því sem ég hef lært því það gæti orðið ansi langur listi.

Ég er ennþá meðvirk og verð það alla mína ævi en í dag hef fengið verkfæri í hendurnar og lært að nota þau til að öðlast betri samskipti við fólkið í kringum mig. Ég hef Lausnina og Coda til að fá leiðbeiningar og aðstoð ef ég fer óvart út í skurð og gleymi að nota verkfærin. Ég horfi björtum augum á framtíðina og hlakka til að takast á við lífið og það sem það hefur upp á að bjóða. Ég er einnig þakklát fyrir þær þrautir sem ég hef þurft að ganga í gegnum í lífinu, því þær hafa gert mig að þeirri manneskju sem ég er í dag.

Nánari upplysingar um meðvirkni á www.lausnin.is


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Efni frá

Lausnin baráttusamtök gegn meðvirkni
Lausnin baráttusamtök gegn meðvirkni

Lausnin er grasrótarsamtök sem hefur það að markmiði að berjast gegn meðvirkni og þeim afleingum sem sá sjúkleiki veldur einstaklingum, s.s. hinum ýmsu fíknum, vanlíðan, lágu sjálfsmati, skömm og sektarkennd o.s.frv.

Höfundar greina:

Kjartan Pálmason
Percy B. Stefánsson

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (29.3.): 0
  • Sl. sólarhring:
  • Sl. viku:
  • Frá upphafi: 0

Annað

  • Innlit í dag: 0
  • Innlit sl. viku:
  • Gestir í dag: 0
  • IP-tölur í dag: 0

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband